دســـته گلها دســـته دســـته می روند از یادهــا

گریـــه کن ای آسمان ، در مــــــرگ طوفان زادهـا

سـخت گمنـــــــاميد ، اي شقــايق سيــــــرتـــان

كيســــه مي دوزند با نـــــام شــما ، شـــــيادها

با شـــــما هســــتم كه فردا  كاسه سرهــــايتان

خشــت مي گـــــردد براي عــــــــافيت آبـــــــادها

غير تكرار غريبـــي ، هان ! چه مــعنــــــا كـرده ايد

غربــــت خورشيد را در آخــــرين خـــــــــــــــردادها

با تمــام خويش نالــــــيديم چـــــــو ابري بيقـــــرار

گفتــم اي باران كه مي كوبي به طــــــــــبل بادها

هان بكوب اما به ان عاشق ترين عاشـق  بگـــــو

زنـــده اي ، اي  زنـــده تر از زنـدگي ! در يـــــــادها

مثــــل دريـــا ناله سر كن در شب طوفان مـــــــوج

هــــيچ چيز از ما نمي ماند مـــــــــگر فريــــــــادها

 «عليرضا قزوه»